A może to wszystko rzucić?

Inwestorami targają rozmaite emocje podczas ich drogi do niezależności, bogactwa i sławy. Wielu mówi o tym (o emocjach) otwarcie, inni zarzekają się, że wszystkie decyzje podejmują racjonalnie, a emocje pozostawiają zawsze gdzieś z boku. Bzdura.

Takie bajki można tak naprawdę schować na półkę z książkami "Poczytaj mi mamo...". Jesteśmy ludźmi i emocje towarzyszą nam i będą towarzyszyły. I często jest tak, że to są takie same emocje, jakie towarzyszyły inwestorom 100 lat temu.

Przykładem niech będzie autor blogu APP Funds, który jednego dnia pod wpływem emocji namawiał do SKOKów, następnego dnia do uciekania od nich, by później znowu do nich zachęcać. To są emocje.

Nie będę ukrywał, że i mną targają takowe. Weźmy dla przykładu moje inwestycje. Często staram się trzymać jakiejś założonej wcześniej strategii, ale nie oznacza to, że nie denerwuję się, kiedy spada, a nie raduję, kiedy rośnie. I uważam to za w pełni normalne. Przynajmniej czuję, że żyję.

Naturalnie, emocje to jedno, a podejmowanie decyzji zgodnej ze strategią to drugie. I tutaj często jest tak, że te dwie rzeczy w parze nie idą. Tzn. bazując na emocjach podejmujemy decyzję o zakupach lub sprzedaży posiadanych papierów. To jest jedna sprawa.

O ile moment wejścia bez strategii da się wytłumaczyć (wszak nie da się całkowicie zignorować szumu, który do nas dociera), o tyle nietrzymanie się strategii po wejściu jest już błędem. Istotne jest to, że otwierając pozycję mamy pewne założenia, których powinniśmy się trzymać. Łatwiej jest otworzyć pozycję, niż ją zamknąć.

Kupiłem niedawno akcje KGHM. Kurs sobie rósł powolutku, więc dokupowałem. Ostatecznie przebił istotny poziom i wydawało się, że teraz już prosta droga do dużych zysków. Nic bardziej mylnego. Okazuje się, że zawróciliśmy. I co ja zrobiłem?

Sprzedałem akcje, ale taki był element planu. Po pierwsze, kurs zawrócił na ważnym poziomie, więc jest możliwość, że bykom zabrakło mocy, by wywindować kurs wyżej i było to zwyczajnie fałszywe wybicie. A jako że miałem już jakiś zysk, nie chciałem go stracić. Warto pamiętać o powiedzeniu, żeby nie pozwolić, by zyski zamieniły się w straty. A zatem zadowoliłem się małym zyskiem. I to był element mojej strategii.

Być może, gdybyśmy nie byli na ważnym poziomie 151 PLN, który został pobity, potraktowałbym to jako zwykłą korektę i po prostu starał się wychwycić dołek, żeby dokupić coś więcej. Niestety, jest tutaj ryzyko, że jednak kurs zawróci (czytaj: pójdzie niżej), więc moje spekulacyjne zagranie będzie miało sens.

Jak to się ma do emocji? No właśnie. Emocjami kierowało się bardzo wielu inwestorów, dlatego popchnęło kurs niżej. Dlaczego więc ja miałbym grać przeciw woli tłumu?

Nie jestem inwestorem długoterminowym i raczej nim nie będę (chociaż ETF na WIG20 kupiłem z myślą o dłuższym czasie). Natomiast jeśli chodzi o akcje, to tutaj po prostu chcę osiągać jakieś konkretne zyski i trzymać się planu.

W przypadku KGH miałem następujące założenia:

- dokupuję od poziomu 140 PLN z nadzieją, że przebije poziom 151 PLN. Jeśli kurs idzie do góry, ok, jeśli nie idzie, sprzedaję z małą stratą,

- jeśli kurs przebije poziom 151 PLN obserwuję, co dzieje się dalej. Jeśli jest jakaś niewielka korekta, nic złego się nie dzieje. Jeśli kurs spada poniżej 150 PLN (tak jak dzisiaj), pozbywam się akcji.

- gdyby kurs piął się coraz wyżej, to dokupowałbym akcje z nadzieją potrzymania ich co najmniej do poziomu 200 PLN lub sprzedałbym tuż przed dywidendą zadowalając się kilku-, kilkunastoprocentowym zyskiem. Zależnie od tego, co działoby się po drodze.

Co dalej? Jeśli kurs w najbliższych dniach przebije ostatnie szczyty, czyli poziom 156 PLN, wracam do tych akcji. W przeciwnym wypadku poczekam do odcięcia dywidendy i wówczas zobaczę, co będzie się działo.

Czy metoda jest dobra i skuteczna, tego nie wiem. Ważne jest jednak, że trzymałem się planu i z tego jestem najbardziej zadowolony. I coraz bardziej dostrzegam, że moje zagrania mają jakiś sens.

Istotne było to, że ja na każdą sytuację miałem jakieś rozwiązanie, dlatego też mimo iż trochę się zasmuciłem, że mi zyski stopniały (o ponad 5 PLN na akcji), wiem, że postąpiłem zgodnie z planem.

Wróćmy jeszcze do emocji. Nie będę ukrywał, że są różne. Np. wczoraj, podczas wzrostowej sesji zastanawiałem się, czy nie pozamykać swoich wszystkich pozycji i po prostu dać sobie z giełdą spokój. Taka myśl mi przyszła do głowy. I nie chodzi mi tutaj o to, że chciałem na szybko zrealizować zyski, a po prostu odpuścić sobie i całkowicie zająć się działalnością gospodarczą.

Przeanalizowałem tą sytuację, a potem zastanawiałem się nad inną opcją. Skoro tak długo czekałem na to, aż trafię na spółki, które będą rosły, wyrzucając wiele innych po drodze, może to jest doskonała okazja, by stopniowo angażować coraz więcej środków na giełdę?

Zaznaczam, że to nie są myśli, które wpływałyby na moje decyzje, ponieważ dla każdej otwartej pozycji mam jakiś plan, którego chcę się trzymać. Myślałem jedynie o jakiejś dalszej perspektywie, bo z jednej strony, jeśli prawdziwa hossa nadchodzi, to warto wskakiwać do tego pociągu, póki jeszcze tak szybko nie porusza się. Z drugiej strony, do szczytu ze stycznia, który potwierdziłby siłę byków jeszcze dużo brakuje i może to być ryzykowne zagranie.

I znów wracamy do emocji. Wiem, ile nerwów kosztuje granie wbrew przeciw ogólnemu sentymentowi rynku (pamiętam rok 2011, kiedy tak naprawdę zaczynałem swoją przygodę z giełdą). Traciłem wiele miesięcy na analizę, zastanawianie się, kiedy będzie ten dołek i pójdzie do góry. Jest to, nie ma co ukrywać, bardzo wyniszczające doświadczenie i o wiele bardziej stresujące, niż najtrudniejsze chwile w prowadzeniu działalności. I tutaj dochodzimy do sedna. Zastanawiałem się, czy nie lepiej rzucić w cholerę to całe inwestowanie i po prostu skupić się na tym, w czym czuję się dobry?

To jest jednak jedna strona medalu. Druga jest taka, że skoro poświęciłem naprawdę setki, jeśli nie tysiące godzin na edukację, czytanie forów, blogów, dziesiątek książek, analizy, czy jest sens z tego rezygnować?

Generalnie nie przywiązuję się za bardzo do tego co robię (przykładem był poker, w którego potrafiłem grać tysiące godzin, po czym po prostu któregoś dnia przestałem grać, bo już nie sprawiało mi to przyjemności, mimo iż wyniki nie były złe).

Tak samo zastanawiałem się nad tym blogiem. Czy jest sens prowadzić to? Ale tak spojrzałem w niektóre swoje wpisy kilka miesięcy wstecz i uznałem, że nie. To właśnie moje wpisy pozwoliły mi bardziej poznać samego siebie i dzisiaj traktuję to jako wartościowe miejsce, dzięki któremu wiele się nauczyłem i zrozumiałem.

Dlatego, w odpowiedzi na tytułowe pytanie, informuję: nie, nie rzucam tego. Jeszcze nie.