Relacja z mojej wizyty w banku Pekao

Jakiś czas temu pisałem, że decyduję się na zamknięcie konta w banku Pekao. Powód: bank jest daleko w tyle za konkurencją. To, co w innych bankach jest standardem, tutaj jest luksusem nie do zdobycia (opłata za konto, opłata za kartę, płatne smsy z hasłem do przelewu, bardzo przeciętna obsługa - choćby używanie "średniowiecznych" kart w celu identyfikacji i wiele innych atrakcji).

Konta nie zmieniłem dotychczas z wielu przyczyn, między innymi z powodu przyzwyczajenia siebie i klientów. Nadszedł jednak czas na zmianę. W sumie zbierałem się do tego, aby moim klientom podać numer innego rachunku, na które mają przelewać pieniądze za wystawione faktury. Czekała mnie też wizyta w placówce Pekao w celu zamknięcia konta. Tymczasem...

Wczoraj otrzymałem telefon z banku. Pani zapytała mnie... czy nie potrzebuję pożyczki, mimo iż widziała pewnie na moim koncie duże nadwyżki, których jeszcze nie zdążyłem przetransferować na inne konto. Uprzejmie poinformowałem, iż nie jestem zainteresowany, ale skoro już zadzwoniła, to chętnie porozmawiam o zamknięciu konta. Pani o bardzo ciepłym głosie zaprosiła mnie do oddziału. Obiecałem przyjść wczoraj, ale z racji padającego deszczu nie zdecydowałem się na to. Udałem się tam dzisiaj. Była słoneczna pogoda, to i samopoczucie było lepsze.

Początkowo przywitała mnie starsza pani, która po identyfikacji mojej skromnej osoby (za pomocą dowodu osobistego) skierowała mnie do drugiej.

Druga pani, młoda, atrakcyjna o aksamitnym głosie (z którą rozmawiałem dzień wcześniej) i uroczym uśmiechu przedstawiła mi ofertę. Zaproponowała konto za darmo i kartę za darmo (o ile wykonam cztery operacje nią - również wypłacając pieniądze z bankomatu. Nie weryfikowałem tego, więc nie mogę wziąć tego za pewnik).

- Ale przecież to nie jest nic nowego, ponad to, co proponuje się wszystkim klientom. A ja jestem Waszym klientem 10 lat z niezłym saldem i obrotami, dlatego uważam, że mógłbym oczekiwać czegoś lepszego - powiedziałem.

Pani okazała mi się plakietką "uczę się", co rozwiało moje wątpliwości, co do możliwości wynegocjowania czegokolwiek. Przemiła pani poprosiła swoją bardziej doświadczoną koleżankę, ponieważ wiedziała, że lekko ze mną nie będzie, a jej się skończyły argumenty negocjacyjne. A byłem naprawdę dobrze przygotowany do tej rozmowy. I tutaj uwaga do wszystkich - jeśli idziecie do banku, warto się dobrze przygotować, żeby nie być przypadkiem czymś zaskoczonym.

Karta identyfikacyjna Pekao - foto: internet

Doświadczona kobieta podeszła do mnie, zapytała o to, co mnie interesuje, po czym dodała, że aby bank mógł mnie zidentyfikować (mimo iż już to zrobiłem okazując dowód osobisty), muszę okazać się ichniejszą kartą identyfikacyjną (ale nie debetową, czy kredytową, ale jakimś innym badziewiem, które wręczono mi kilka lat temu - przykład na zdjęciu). Grzecznie odpowiedziałem jej, że karty nie posiadam, gdyż ją zgubiłem / wyrzuciłem / zniszczyłem (niech sobie wybierze - zaproponowałem) i się nią nie okażę, a zidentyfikować mnie może za pomocą dowodu osobistego. Nic to nie dało. Pani stwierdziła, że musi ściągnąć moje dane i wzór podpisu z oddziału banku, w którym zakładałem konto 10 lat temu. Stwierdziła, że zrobią to za pomocą faksu, a mnie obciążą kosztami w wysokości 4,50 PLN! Tu już nawet nie chodzi o kwotę, tylko o takie bezczelne zdzieranie każdej złotówki z klienta. Zaproponowałem, by to zrobili za pomocą maili, jest XXI wiek, więc powinni sobie poradzić. Nie dotarło.

"Tego jeszcze nie grali w kinie", pomyślałem, po czym poinformowałem, że takimi metodami to oni mnie w banku nie zatrzymają, skoro stosują praktyki rodem z ubiegłej epoki.

Pracownica banku poszła coś tam posprawdzać, skserować i coś tam jeszcze porobić, a ja miałem w tym czasie okazję porozmawiać kilka minut z panią "uczącą się". Nie ukrywam, że była to przyjemność. Dowiedziałem się między innymi, że mimo iż naciągają klientów na fundusze, to nierzadko sami umoczyli pieniądze w tym (pani przedstawiła siebie jako przykład, mówiąc że teraz to nie wie jak wyjść z tego, bo straty są duże). Stwierdziła też, że w pełni rozumie moje porównanie Aliora Sync (jako dobrego banku) z Pekao (jako badziewnego banku). Poprosiłem ją, by już nic nie mówiła na ten temat, bo oboje wiemy, o co chodzi, a nie chciałem, by mówiła coś złego o banku, który reprezentuje, i żeby sobie z tego powodu nie narobiła problemów, jeśli ktokolwiek by ją podsłuchiwał.

Ja później pani powiedziałem co nieco o giełdzie, akcjach (była w tym zielona, a ja zdziwiony, że edukuję pracownika banku!), bo akurat rozmawialiśmy o inwestycjach.

Na zakończenie naszej przemiłej rozmowy (i piszę to bez cienia ironii, ponieważ pierwszy raz w życiu bankowiec rozmawiał ze mną jak normalny człowiek, a nie jak akwizytor) pani mnie zapytała: - W co warto zainwestować?

Przyznam, że zamurowało mnie. Powiedziałem jej, że jak nie wie, w co inwestować, to w kilkudziesięcioletnim horyzoncie czasowym niech sobie inwestuje w metale szlachetne (powiedzmy 10-15% kapitału). Nie wiem, czy dobrze jej zaproponowałem, ale raczej niczego złego nie powiedziałem. A nawet jeśli, to przynajmniej będzie miała portfel zdywersyfikowany, bo raczej z funduszami do bogactwa nie dojdzie.

Przydałaby się jakaś konkluzja. Jest zatem kilka wniosków:

- Bank Pekao to dinozaur i nie łudźmy się, że cokolwiek się zmieni w tej materii,

- na zarabianie z tym bankiem nie liczmy,

- na szybkość obsługi też nie nastawiajmy się,

- trafiają się mili pracownicy (co prawda nie do końca kompetentni, ale mili), którzy jak się z nimi dłużej porozmawia (zwłaszcza z perspektywy osoby, która nie da z siebie zrobić frajera), pokazują ludzkie oblicze i nierzadko własne słabości.

A co do mojego pozostania w tym banku, ostatecznie zaproponowano mi napisanie maila z moimi oczekiwaniami w stosunku do tego banku. Napisałem dużo, ale nie sądzę, że będą aż tak ulegli. Wszak nie obracam milionami, żeby mogli mnie aż tak mocno łechtać. Dlatego też wiele na to wskazuje, że Alior Sync będzie moim nowym bankiem, w którym ja i moja firma będziemy działać.